කාවන්තිස්ස රජතුමාගේ සහ විහාර මහා දේවියගේ වැඩිමහල් පුත් කුමාරයා වූයේ දුටුගැමුණු කුමාරයා ය. දුටු ගැමුණු කුමාරයාගේ මුල්ම නම ගැමුණු ය. ගැමුණු කුමාරයාගේ සහෝදරයා තිස්ස කුමරු ය. කාවන්තිස්ස රජතුමා සහ විහාර මහාදේවිය තම දරුවන් දෙදෙනා ළඟට අරගෙන පොරොන්දු තුනක් ගත්තේ ය.

* සංඝයා වහන්සේලාට දන් නොදී කිසිදු ආහාරයක් අනුභව නොකරන බව
* දෙසොහොයුරන් අතර කිසිදා සටනක් ඇතිකර නොගන්නා බව.
* ද්‍රවිඩ ජනතාව සමඟ කිසිදා සටන් නොකරන බවට දුටුගැමුණු රජතුමා සිය පුතුන් දෙදෙනා එකඟ වන ලෙස ය.

එහෙත් තුන් වැනි පොරොන්දුව භාර ගැනීමට ගැමුණු කුමාරයා අකැමැති වූයේ ය.

“මම කැමැති නෑ” කුමරා කෑමට ගත් බත් පිඩ වීසිකර දැමුවේ ය. “උතුරින් හැඩි දෙමළු දකුණින් ගොළු මුහුද අතපය දිග හැර නිදාගන්නේ කෙලෙසක දැ”යි ගැමුණු කුමාරයා අසා සිටියේ ය. එකල අනුරාධපුරයේ පාලකයාව සිටියේ එළාර නම් ද්‍රවිඩ රජු ය. සටනට සුදුසු පසුබිමක් සකස් කරගන්නා තෙක් කාවන්තිස්ස රජතුමා සටන කල් දැමුවේ ය. ගැමුණු කුමරා සටන් කිරීමට අවසර ඉල්ලුවේ ය. එහෙත් කුමරා කාවන්තිස්ස රජතුමාගෙන් සටන් කිරීමට අවසර ඉල්ලුවේ ය. රජතුමාගෙන් මෙයට අවසර නොලැබිණි. මේ නිසා ගැමුණු කුමරු තම පියාට ස්ත්‍රී පලඳනා එව්වේ ය. මෙය දුටු කාවන්තිස්ස රජතුමා මේ නිකම්ම නිකම් ගාමිණියකු නොව දුෂ්ට ගාමිණියකු බව පැවසුවේ ය. මෙයින් පසු පියා සමඟ තරහ වී කොත්මලේ ගොස් සැඟවී සිටියේ ය. මේ කාලයේදී ගම ගෙදරක කුඹුරු වැඩ කරමින් සැඟවී සිටියේ ය. මේ අතරතුර තිස්ස කුමරු සමඟ සහයෝගයෙන් කටයුතු කිරීමට ගැමුණු කුමරා තීරණය කළේ ය. ඒ අනුව තිස්ස කුමරු ගොවිතැන් වැඩ කරමින් දිගාමඬුල්ල අස්වද්දවා ලිව්වේ ය.

මේ අනුව සැඟවී සටන් පුහුණුව කිරීමට ද ගැමුණු කුමරු අමතක නොකළේ ය. මෙහිදී විහාර මහා දේවිය වූ අම්මාගෙන් ලද උදව් උපකාර බොහෝ ය. ඒ අනුව විහාර මහා දේවියගේ උපදෙස් පරිදි ගැමුණු කුමරුගේ පිළිරුවක් කිනිහිරියා ලීයෙන් ඒ අයුරින්ම සාදා පණ පිටින් සිටින සේ ද්‍රවිඩයන්ට පෙනෙන්නට සෑම සිංහල කඳවුරකම තැබීමට සිංහල ජනතාව කටයුතු කළහ. මේ පිළිරුවට ද්‍රවිඩයෝ පහරදී වෙහෙසට පත් වූහ. සිංහලයෝ ද්‍රවිඩයන් සමඟ යුද්ධ කළහ. අවසානයේ එළාර රජු සමඟ තනිව යුද්ධ කිරීමට දුටුගැමුණුට කුමරු අවශ්‍ය වූයේ ය. එම සටනින් එළාර මිය ගියේ ය. මෙසේ මිය ගිය එළාර රජුගේ සොහොන ඉදිරියෙන් කිසිදු ශබ්දයක් නොනඟා ගමන් කරන මෙන් දුටුගැමුණු රජතුමා ඉල්ලීමක් කළේ ය. මේ ද්වන්ධ සටනින් පසු දුටුගැමුණු කුමරු අනුරාධපුරය අගනුවර කරගනිමින් රජ කළේ ය. තිස්ස කුමරුට රුහුණු ප්‍රදේශය භාර දුන්නේ ය.

නදී

වැහි එන්නට පළමුව විනෝද චාරිකාව ගොස් පැමිණීම සතුටු විය හැකි කරුණක් විය. ඩැනි මාමා පොල් ගස් හතරක ගෙඩි කඩා දැම්මේ උදය කාලයේදී වුවද එය අහුලා දැමීමට මට ඉඩකඩ ලැබුණේ හවස් වරුවේදී ය.
“ඒ……….ඒයි……….කංචු. මොනවද කරන්නෙ? අපි අද ගමනක් යමු ද?” විමලෙත් කරුණෙත්, මා සොයා එමින් ගමන්ම මා දැක ඇසුවෝ ය.
“ඔයාලට තරම් නිදහසක් මට නැහැ නේ. පේනවනේ.”
“ඕක මොකක්ද” කියූ ඔවුන් ද මට උදව්වට ආහ.
“ඔයාට බැරිවෙයිද අපිත් එක්ක යන්න?”
“මං කොහොමද වචනයක් දෙන්නෙ? ගෙදර ගිහින් බලන්න ඕනෙ.”
“එහෙනම් අද යන්න වෙන්නෙ නෑ?” කරුණෙ කියයි.
“යමු! යමු ! ගෙදර ගෙහුං බලමු” අපි තිදෙනා ගෙට රිංගා ගතිමු.

“මොකද බොලා තුන් දෙනා තෙපර බබා මතුරන්නෙ?” අප දුටු ආත්තම්මා ඇසුවා ය.
“මොකෝ කාටවත් ඇබැද්දියක් ද? නැත්නම් අංචියක් ඇද්ද ද?”
“නෑ………..නෑ………..ආත්තම්මෙ. මේ කරුණෙගෙ කළවිටේ බතල නටු වගයක් තියෙනවලු හිටවන්න. ඒකට යන්න කතා කරනවා.”
ආත්තම්මා කිසිත් නොකීවා ය. එය එපා යයි නොකී බව ඉන් සනාථ විය.
“මොකෝ ඉලන්දාරිය යන්නද කල්පනාව? පොල් ටික අහුලලා දැම්ම ද?”
“හ්ම්…….” කීවෙමි.
“එහෙනම් ගෙහුං එන්නකො. තව කවුද යන්නෙ?”
“අපි තුන්දෙනයි. ගල්පොත්තෙගෙදර සිරයි තමා යන්නෙ”
ආත්තම්මාගේ ලද අවසරයෙන් අපි පිට වීමු.
“කොහෙටද ඉස්සරින් යන්නෙ?”
“”ඩොංකා ගස යටට මිස වෙන කොහෙට යන්න ද?”
“ඒක තියෙන්නෙ කොහෙ ද?”
“ඇයි බං දානි මාමගේ කළවිට”
කතාවෙන් කතාවෙන් අපි ඩොංකා ගහ තිබුණ කළවිට ළඟටම ආවෙමු. ඉදුණු ඩොංකා කහ පාටට ගස පුරා පිරී ඇත.
“ඈ බං සිරෝ. අන්න ඩේවි මාමා එහා කුඹුරෙ වැඩ. අපි ගහට යනව බලාන ඉඳීවි.”
“මොනව කියන්න ද? උන්ද හුස්මක් කටක් ගන්න නිනව් නැතිව වැඩ.”
“කවුද දැන් ගහට නගින්නෙ? ඕං මට නම් ගස් යන්න බෑ. දන්නවනේ කවුරුත්” මම කීවෙමි.
“ගහට මං නඟින්නම්. උඹල මං දෙන ගෙඩි ටික අල්ල පල්ල.” සිරා කීවේ වීරයකු ලෙස ය.
“යන්න ඕන ඩොංකා ගහ මුලට. ඒ සැරේ කරුණෙගෙ කළවිටටත් යන්න එපායැ.”
“නැතුව……….?”
“හිටවන්න බතල නැට්ටක් නෑ. ඩොංකයි මට ඕනෙ.” කරුණෙ කීවේ ය.
“අපි කඩන ගෙඩි දාගන්නෙ මොන බඳුනකට ද?”
“අර පැලේ තියෙන රෙදි කඩක් ගනිමු. කම්බි ලේන්සුවකුත් වැලේ දාල තියෙන්නෙ”
“අපෝ…….ඒක කළු මාමගෙ. ඕකට වග කියන්න මට බෑ.” මම කීවෙමි.
“අපි ගන්නම් සිරෝ උඹ කඩපන්. හැබැයි ඉතින් කරමුලට තදවෙන්නෙ ඔයාම තමා”
සිරා ගසට නැග අතු සෙලෙව්වේය. වැටෙන ගෙඩි සී සී කඩ ගියේ ය. මේ අතර එක අත්තකට පය තියද්දී එයත් කඩාගෙන සිරා බිම වැටුණි. හොඳ වෙලාවට මඩ කරන ලද කුඹුරට ඔහු වැටීම නිසා තුවාල අඩු ය. ඇඟ පුරා සීරී ඇතත් අතක් පයක් ඇමැට්ටි වී නැත. කමත අයිනේ බෝවිටියා පඳුරු බිඳගෙන සිරා මඩ කරන ලද කුඹුරට වැටීම නිසා අපට සිනා නොවී සිටීමට බැරි විය. සිරාගේ ඇඟ පුරා ඔළුවේ මුහුණේ ද මඩ ය. හඳුනා ගැනීමට වත් නොහැකි ය.
අපි සිරාව පිටවානට ගෙන ගොස් සෝදා තුවාල බැලුව ද ලොකු තුවාලයක් නොවීම සතුටකි.
“ඇති ඇති ඩොංකා එපා අපි යමු” අපි ආපසු ගෙවල් බලා ආවෙමු.
“අද නම් ගඟේ ලදිය එනවා. වතුරත් බොර පැහැ ගැහිලා. කවුරුත් ගඟේ දඟලන්න යනව එහෙම නෙවෙයි.” අප්පච්චී පාන්දරම නම නොකියා නියෝගය දුන්නේ මට ය.
“අපට ලොකු වැහි දාරාවක් ආවෙත් නෑ” අම්මා කීවා ය.
“එහෙම වුණාට දරුවෝ ගඟ ඉහළ වැහැල ඇති. දැන් නඩේ ආවම තමයි මෙහෙන් ඉඩිත්තු වෙලා යන්නෙ” ආත්තම්මා ද කතාවට හවුල් වූවා ය.
වැඩි වෙලාවක් යන්නට මත්තෙන් මහ වැහි වලාවක් ඇද හැලෙන්නට විය.
“ගඟේ දඟලනව තියා ඉස්කෝලෙවත් යන්න බැරිවෙයි මයෙ හිතේ.” කියන අම්මා “කංචු, කංචු” කියා මට කතා කළා ය.
“පුතේ අද ආප්ප ටික කඩවලට දාන්නත් බැරිවේවි වගෙයි.”
මං දාල එන්නම් අම්මා. මහහේන කඩේටයි, ලෑලි කඩේටයි, දූවෙ කඩේටයි මං අරං යන්නම් අම්මේ” මම කීවෙමි.
“මේ අකුණු පුපුරද්දී මං කොහොමද උඹව අරින්නෙ?
“අප්පච්චි නැත්නම් මං දාල එන්නම්”
“අනේ මං දන්නෙ නෑ. පරෙස්සමට පලයං පුතේ.
“යන ගමනක් වැස්ස ටිකක් තුරල් කෙරුවම යනව. අර ගෝනියක් අරගෙන ගෝනි බොක්කක් හදල දා ගනින් මයෙ පුතා. ” ආත්තම්මාගේ සහනදායි පිළිතුර මට මහ සවියක් විය.
අප්පච්චී ද මැල්ල මාමා සමඟ ගෙට ගොඩ වූයේ ගල්පීල්ල ඉසව්වේ පැළ තවානට හානි වී ඇතිදැයි සොයන්නට ගිය ගමන් ය.
ක්‍රමයෙන් වැස්ස මඳක් අඩුවිය. මම ගෝනි බොක්කත් දාගෙන ආප්ප පෙට්ටියත් රැගෙන මිදුලට බැස්සෙමි.
“කොහෙද පුතේ. ආප්ප අරන් යනවද? මාත් මේ ගොඩ වුණේ ආප්ප හත අටක් ඇරගෙන යන්න” මැල්ල මාමා කීවේ ය.
“තව තම්බපුව තියෙනව මල්ලි ගෙයි” අම්මා කියද්දි මම මිදුලට පැන ගතිමි.
“මේව මේ ගොඩ වැහි. ගඟ ඉහළ හොඳටෝම දීල වගෙයි. සිරිපොද විතරක් තිබුණ අපට දැන් නොවැ වැස්සෙ. ගඟ ගලාගෙන එනවා මං උදේ දැක්කා.”
“ඒත් මේ දරුව පිටත් කොළාට මගේ නම් මනාපයක් නෑ…..”
“කැමැත්තෙන් ඇරිය නෙවෙයි අනේ.. තැම්බූ ආප්ප ටිකට වෙන දේකුත් එපාය. නැතිනම් මහන්සියෙ පොරෝජනේකුත් නැහැනේ.”
“පුතේ පරෙසමට පලයං. සපත්තු කාණුව ළඟ හෙම නවතිනව නෙවෙයි.” මා පාරට එන්නට පළමුවට අප්පච්චී කියනවා ඇසුණි.
“ආ……කංචු ආප්ප ගෙනාවද පුතා? ආප්ප හොයාගෙන කිහිප දෙනෙක්ම ආවා.” ගුණේ මුදලාලි කීවේය. “අද වැහි දවස නේ.” කියමින් ඔහු වෙනදාට වඩා ආප්ප ගත්තේ ය.
මා ගෙනා ආප්ප ටික දී එමින් ගමන් කරුණෙ හමුවීමට ඔහුගේ නිවස ළඟට යද්දී බල්ලා කඩා පැන්නේය. ඒ ශබ්දයට කරුණේ දිව අවුත් බල්ලා කූඩුවට දමා මා සමඟ ගෙට ගියේ ය.
වැස්ස නතර වුවද ගඟ ඉහළ වැසි නිසා දෝ ගඟේ වතුර මට්ටම ක්‍රමයෙන් වැඩි වී ඇත. කරුණෙත් සමඟ මම ගෙදර ආවෙමි.
“ආ…..යාළුවත් හම්බුවෙලා තියෙන්නෙ.” අප දුටු ආත්තම්මා කීවා ය.

සපත්තු පාලම ළඟින් එන්න හරි අමාරුයි. වතුර පාර හොඳටම සැරයි.” කරුණේ වතුරේ ගුණාගුණ කීවේ ය.
“අද ගංවතුරක ලකුණු තියෙන බව මම උදේ ගඟට ගොහින් ආපු වෙලාවෙමයි කිව්වෙ. උදෙත් වැල්ලෙන් බාගයක් විතර වැලි කඩාගෙන පා වෙනවා. දැන්නම් වැල්ලක් ඇත්තෙම නෑ.”
“වහින්නෙ නැත්නම් අපි දෙන්නට නම් ඕව ගණන් නෑ ඉතින්. වැටුණොත් පීනලා එන්න පුළුවන් තව කෙනෙක් අරගෙන හරි පීනන්න පුළුවන් නෙව” කරුණේ තම පුළුවන් කාරකම ගැන කියයි.
අම්මාට කනා ගහල ගියත් ආත්තම්මාත් අප්පච්චිත් නිසා අපට ගංවතුරේ ඕනෑ හැටියට නටන්නට ඉඩ ලැබෙන්නේ නැත.

අලුත් වචන

ගෝනි බොක්ක – ගෝනියේ මුල්ලක් නවා සාදා ගනී
ලදිය එනවා – ගංවතුර ගලාගෙන එන විට පෙණ කැටි මෙන් වියළි වැලි පාවීම
ඉඩිත්තු වෙලා – කලබල වෙලා
නඩේ – කණ්ඩායම
තුරල් කෙරුවම – මඳක් අඩුවීම

රත්නා කහඳගමගේ

රස්කින් බොන්ඩ්

ඔහු 1934 වසරේදී ඉන්දියාවේ හිමාචල් ප්‍රදේශ්හිදී උපන්නේය. ඔහු බ්‍රිතාන්‍ය සම්භවය ඇත්තෙකි. සොබාදහමට බෙහෙවින් ලැදිව ළමා කතා සහ නවකතා රචනා කර තිබේ.

ඔහු කෙටිකකා 500කට අධික සංඛ්‍යාවක් රචනාකර තිබේ. ළමයින් සඳහා ග්‍රන්ථ 69ක්ද රචනාකර තිබේ. කාව්‍යාත්මක ලෙස ප්‍රබන්ධකරණයේ යෙදෙන ඔහුව

ඉන්දියාවේ විලියම් වර්ඩ්ස්වර්ත් ලෙස ද හඳුන්වයි.

ඔහු සාහිත්‍ය ඇකඩමි සම්මානයෙන්ද පද්ම ශ්‍රී සම්මානයෙන්ද පද්ම භූෂන් සම්මානයෙන්ද පිදුම් ලැබුවේය.

The Room on the Roof
Our Trees Still Grow in Dehra
A Flight of Pigeons
The Blue Umbrella
Granny’s Tree Climbing
Angry River
Vagrants in the Valley
Rusty Runs Away ඔහුගේ ප්‍රකටම කෘති වේ.

එතකොට රාකේෂ්ට වයස අවුරුදු හයයි. එක දවසක් රකේෂ් පාසල් ඇරිලා නිවෙසට යද්දී මස්සූරි කඩ මණ්ඩියෙන් චෙරි පොකුරක් මිලදී ගත්තා. ඔහු ඒකෙ රස බලමින් හෙමින් හෙමින් නිවෙස බලා ගමන් කළා.

ඒවා ටිකක් මිහිරි, ටිකක් ඇඹුල් පුංචි දීප්තිමත් රතු චෙරි ගෙඩි. ඒවා කාශ්මීර නිම්නයේ සිට මේ ප්‍රදේශයට ගෙන ආ චෙරි වර්ගයක්.

රාකේෂ් ජීවත් වූ හිමාල කඳු පාමුල පලතුරු ගස් එතරම් තිබුණේ නැහැ. පස ගල් සහිත වූ අතර, වියළි සීතල සුළං නිසා බොහෝ ශාකවල වර්ධනය අඩාල වුණා. ඒත් වඩාත් ආරක්ෂිත බෑවුම්වල ඕක් සහ දේවදාර වනාන්තර තිබුණා.

රාකේෂ් ජීවත් වූයේ ඔහුගේ සීයා සමඟ වනාන්තරය ආරම්භ වූ මුසෝරි තදාසන්න ප්‍රදේශයේයි.

සීයා විශ්‍රාමික වන සංරක්ෂණ නිලධාරියෙක්. ඔහුට නගරයෙන් පිටත කුඩා නිවසක් තිබුණා.

රාකේෂ් චෙරි මිලදී ගන්නා විට පාසල නිමවී නිවස බලා යමිනුයි සිටියේ. ඔහු චෙරි පොකුරට පයිසා පනහක් ගෙව්වා. ඔහුට නිවෙසට පයින් යෑමට පැය භාගයක් පමණ ගත වූ අතර, ඔහු නිවෙසට ළඟා වන විට චෙරි ගෙඩි තුනක් පමණක් අතෙහි ඉතිරිව තිබුණා.

වත්තේ සීයා ඉන්නවා දැක්ක ගමන් “චෙරි ගෙඩික් ගන්න සීයේ.“ කියලා රාකේෂ් සීයාටත් චෙරි දුන්නා.

සීයා චෙරි ගෙඩියක් ගත්තා. රාකේෂ් ඉක්මනින්ම අනෙක් චෙරි ගෙඩි දෙකෙහි රස බැලුවා. අන්තිම චෙරි ගෙඩියේ ඇටය ටික වෙලාවක් කටේ තියාගෙන දිවේ වටේට පෙරලමින් එහි රස බැලුවා ඔක්කොම ඉවර වෙනකන්. ඉන්පසු ඔහු තම අත්ල මත චෙරි බීජය තබා එය අධ්‍යයනය කළා.

“චෙරි බීජ වාසනාවන්තද සීයේ?”රාකේෂ් ඇසුවා.

“ඇත්ත වශයෙන්ම. ඔයා ඒක නිකම් පැත්තක තැබුවොත් එය වාසනාවන්ත වන්නේ නෑ. ඔයාට වාසනාව අවශ්‍ය නම්, ඔයා එය යම් ප්‍රයෝජනයකට යොදා ගන්න ඕනෑ.” සීයා කිව්වා.

“බීජයකින් මට කරන්න පුළුවන් මොකක්ද සීයේ?” රාකේෂ් ඇසුවා.

“සිටුවන්න.” සීයා කිව්වා.

ඉතින් රාකේෂ් පොඩි උදැල්ලක් හොයාගෙන මල් පාත්තියක් හාරන්න පටන් ගත්තා.

“ඒයි ඔතැන නෙවෙයි ” සීයා කිව්වා.

“මම ඒ පාත්තියේ අබ වපුරලා තිබෙනවා. සෙවන සහිත මුල්ලක ඒක සිටුවන්න, චෙරි බීජයට බාධා නොවෙන තැනක.” සීයා කියා දුන්නා.

රාකේෂ් වත්තේ කොනකට ගියා. එතැන පොළොව මෘදුයි. සාරවත් බවක් තිබුණා. ඔහුට එතැන මෘදු නිසා හාරන්නට අවශ්‍ය වුණෙත් නෑ. ඔහු තම මාපටැඟිල්ලෙන් බීජය පසට තද කළ අතර, එය කෙළින්ම පස ඇතුළට ගමන් කළා.

ඉන්පසු ඔහු දිවා ආහාරය ගෙන මිතුරන් සමඟ ක්‍රිකට් සෙල්ලම් කිරීමට දිව ගියා. චෙරි ඇටය ගැන ඔහුට අමතක වුණා.

කඳුකරයේ ශීත කාලය වන විට, හිම අතරින් සීතල සුළඟක් හූ හූ හඬ නංවමින් හමා ගොස් දේවදාර ගස් මතට පාවී ගියා. උද්‍යානය වියළි බවකින් හා හිස් බවකින් යුක්ත වුණා. සවස් වරුවේ සීයා සහ රාකේෂ් කුඩා ගිනිමැලයක් දැල් වූ අතර, සීයා සහ රාකේෂ් ඒ අසල වාඩි වුණා. සීයා රාකේෂ්ට කතන්දර කියා දුන්නා. සතුන් බවට පත් වූ මිනිසුන් සහ ගස්වල ජීවත් වූ අවතාර පිළිබඳ කතා, පැන පැන ගිය බෝංචි සහ ගල් අඬන කතා සීයා කියා දුන්නා. ඉන්පසු රාකේෂ් සීයාට ඇසෙන්නට පුවත්පත හඬ නඟා කියෙව්වා. මොකද කියනවා නම් සීයාගේ ඇස් පෙනීම තරමක් දුර්වල වූ නිසා ඔහුට පුවත්පත තනිව කියවීම අපහසු වුණා. රාකේෂ්ට පුවත්පත කියවීම ඉතා නීරස වුණා. ඒත් සීයාට සියලු ප්‍රවෘත්ති අවශ්‍ය වූ නිසා රාකේෂ්ට සියලු පුවත් කියවීමට සිදු වුණා.

කැලෑ පාත්තයන් නැවතත් උතුරට, සයිබීරියාව දෙසට පියාසර කරන විට වසන්තය ළං වන බව ඔවුන් දැන ගත්තා. හිමිදිරි පාන්දරම නැඟිට දර කඩා ගිනි දල්වන විට රාකේශ් දුටුවේ ඍ‍ අකුරේ හැඩයෙන් පාත්ත රංචුව උතුරු දෙසට පියාසලන ආකාරයයි. සිහින් කඳුකර වාතය හරහා කුරුල්ලන්ගේ කෑගැසීම් පැහැදිලිවම ඔහුට ඇසුණා.

දිනක් උදයක රාකේෂ් ගෙවත්තේ ඇවිදමින් සිටියදී කුඩා අතු කැබැල්ලක් දැක එය අහුලා ගැනීමට නැමී බැලුවා. එම අතු කැබැල්ල හොඳීන් මුල් බැස ඇති බව දැක ඔහු පුදුමයට පත් වුණා. ඔහු මොහොතක් ඒ දෙස බලා සිටියා. ඉන්පසු ඔහු සීයා කැඳවාගෙන ඒමට දිව ගියේ, “දාදා(හින්දි බසින් සීයා) එන්න බලන්න, චෙරි පැළය උඩට මතු වෙලා!” කියමිනුයි.

“මොන චෙරි ගහක්ද?” එය අමතක වූ සීයා ඇසුවා.

‘පසුගිය අවුරුද්දේ අපි සිට වූ චෙරි බීජය – බලන්න, ඒක දල්ලක් වෙලා උඩට ඇවිත්!’

සීයා දෙගුණයකට ආසන්නව නැමී කුඩා පැළෑටිය දෙස බැලුවා, රාකේෂ් තවත් නැමී එය නැරැඹුවා. එය අඟල් හතරක් පමණ උස පැළෑටියක් වුණා.

“ඔව් ඒක චෙරි ගහක්. දැන් ඉඳලා ඔයා ඒකට වතුර දාන්න.” සීයා කිව්වා.

රාකේෂ් නිවෙස තුළට දිවගොස් වතුර බාල්දියක් රැගෙන ආපසු පැමිණියා.

“ඕක ගිලෙන්න වතුර ගොඩක් දාන්න එපා!” සීයා කිව්වා.

රාකේෂ් එයට දිය ඉස ගල් කැටවලින් එය වට කළා.

“මොකටද ගල් කැට?” සීයා ඇසුවා.

” චෙරි පැළයේ ආක්ෂාව සඳහා” රාකේෂ් පැවසුවා.

ඔහු සෑම උදෑසනකම ගස දෙස බැලූවත් එය ඉතා වේගයෙන් වර්ධනය වන බවක් පෙනෙන්නට තිබුණේ නැහැ. එබැවින් ඔහු එය දෙස බැලීම නතර කළා. ඔහුගේ ඇසේ කෙළවරින් විතරයි ඔහු පැළෑටිය දෙස බැලුවේ. .සතියකට හෝ දෙකකට පසු, ඔහු එය දෙස නිවැරැදිව කෙළින් බැලූ විට , එය වර්ධනය වී ඇති බව දුටුවා. අවම වශයෙන් අඟලක්වත්!

එම වසරේ මෝසම් වැස්ස ඉක්මනින්ම පැමිණි අතර, රාකේෂ් වැහි කබාය සහ බූට් සපත්තු පැලඳගෙනයි පාසලට ආවේ ගියේ. ගස් කඳන් අතරින් මීවන ශාක මතු වුණා. දිගු තණකොළ මත අමුතු පෙනුමක් ඇති ලිලී මල් මතු වුණා. වැසි නැති විට පවා ගස්වල පිනි බිංදු රැ¼දී තිබුණු අතර, මීදුම මිටියාවතට ගළි වුණා. මෙම කාලයේ දී චෙරි ගස ඉක්මනින් වර්ධනය වුණා.

එළුවෙක් වත්තට ඇතුළු වී එහි කොළ සියල්ලම අනුභව කරන විට එය අඩි දෙකක් පමණ උසින් යුක්තව තිබුණා. ප්‍රධාන කඳ සහ තුනී අතු දෙකක් පමණක් ඉතිරි වුණා.

“කමක් නෑ” රාකේෂ් කලබල වෙලා ඉන්නවා දැකලා සීයා කිව්වා. “ඒක නැවත වර්ධනය වේවි. චෙරි ගස් ශක්තිමත”

වැසි සමය අවසන් වන විට ගසේ අලුත් කොළ මතු වුණා. එක් දිනක් තණකොළ කපන කාන්තාවක් චෙරි ගස හඳුනා නොගෙන බැරිවීමකින් එය දෙකට කපා දමා තිබුණා.

සිදු වූ දේ දුටු සීයා එම කාන්තාව පසුපස ගොස් ඇයට බැණ වැදුණා. ඒත් එයින් ගසට සිදු වූ හානිය අලුත්වැඩියා කිරීමට නොහැකි වුණා.

“ඒක මැරේවි” රාකේෂ් කිව්වා.

“වෙන්න පුළුවන්” සීයා කිව්වා.

ඒත් චෙරි ගහට මැරෙන්න අදහසක් තිබුණේ නැහැ.

ගිම්හානය නැවත පැමිණෙන විට, එය මෘදු කොළ සහිත අලුත් අංකුර කිහිපයක් මතු කළා. ඒ වනවිට රාකේෂ් ද උස් මහත් වී සිටියා. ඔහුට දැන් වයස අවුරුදු අටයි. රැලි සහිත කළු හිසකෙස් සහ ගැඹුරු කළු ඇස් ඇති ශක්තිමත් පිරිමි ළමයෙක් බවට රාකේෂ් පත් වී සිටියා.. ‘බ්ලැක්බෙරි’ යනුවෙන් සීයා ඔහුට කතා කළා.

ඒ මෝසම් කාලයේ රාකේෂ් තම ගමට ගියේ ගම්මානයේ විසූ තම පියාට සහ මවට ගොයම් සිටුවීමට හා සීසෑමට සහ වැපිරීමට උදව් කිරීමටයි. ඔහු කෙට්ටු වුවත් ශක්තිමත්ව සිටියා. ඔහු වර්ෂාව අවසානයේ තම සීයාගේ නිවසට ආපසු පැමිණි විට චෙරි ගස තවත් අඩියක් වැඩී ඇති බව දුටුවා. එය දැන් ඔහුගේ ළය ප්‍රදේශය දක්වාම උසට වැඩී තිබුණා.

වැස්ස තිබුණත් රාකේෂ් සමහර වෙලාවට ගහට වතුර දැම්මා.

දිනක් ඔහු අත්තක වාඩි වී සිටින දීප්තිමත් කොළ පැහැති වන්දෙක් දුටුවා. රාකේෂ් වන්දාට එතැන ඉන්න දුන්නා. වන්දා චෙරි ගසේ පළමු අමුත්තා වුණා.

මීළඟ අමුත්තා වූයේ කොළවලින් කෑමක් සෑදීමට පටන් ගත් කෙස් සහිත දළඹුවෙකි. රාකේෂ් දළඹුවා ඉක්මනින් ඉවත් කර වියළි කොළ ගොඩක් මතට දැම්මා.

“ඔබ සමනලයෙක් වූ විට නැවත එන්න” ඔහු දළඹුවාට කිව්වා.

ශීත ඍතුව ඉක්මනින් පැමිණියා. චෙරි ගස හිමවල බරින් පහත් වුණා. ගෙවතු මීයන් නිවෙසේ වහලයේ නවාතැන් සෙව්වා. මිටියාවතේ සිට පාර අවහිර වූ අතර, දින කිහිපයක් පුවත්පතක් සීයාට නොලැබුණු නිසා සීයා තරමක් කෝපයට පත් වී නොසන්සුන්ව සිටියා.

පෙබරවාරි මාසයේ දී රාකේෂ්ගේ උපන්දිනය යෙදී තිබුණා. ඔහුට දැන් වයස අවුරුදු නවයයි . ගසට මාස හතරයි. ඒත් රාකේෂ් තරම්ම චෙරි ගස උසයි.

දවසක් උදේ ඉර එළිය වැටෙනකොට සීයා වත්තට ආවා. “මගේ ඇටකටුවලට යම් උණුසුමක් ඇතුළු වෙන්න” ඔහු කීව්වා. ඔහු චෙරි ගස ඉදිරිපිට නැවතී, මොහොතක් ඒ දෙස බලා සිට, පසුව, “රාකේෂ්! ඇවිත් බලන්න! වැටෙන්න කලින් ඉක්මනට එන්න!” කියා පැවසුවා.

රාකේෂ් සහ සීයා ගස දෙස බලා සිටියේ එය ආශ්චර්යයක් සිදුකර ඇති ආකාරයටයි. චෙරි අත්තක කෙළවරේ ළා රෝස පැහැති මලක් පිපී තිබුණා.

ඊළඟ අවුරුද්දේ තවත් චෙරි මල් පිපුණා. ඒ වගේම එකපාරටම ඒ ගහ රාකේෂ්ට වඩා උස ගියා. චෙරි ගස රාකේෂ්ගේ වයසෙන් අඩකටත් වඩා අඩු වුණත්. ඊට පස්සේ චෙරි ගස සමහර ඕක් ගස්වලටත් වඩා වැඩිමහල් සීයාටත් වඩා උස ගියා. රාකේෂ් ද තවත් උස ගොස් තිබුණා. බොහෝ පිරිමි ළමයින්ට මෙන්ම ඔහුට දුවන්න, පැනීමට සහ ගස් නැගීමට හැකි වූ අතර, ඔහු තවමත් සීයාගේ කතාවලට සවන් දීමට කැමැත්තෙන් ද සිටියා. ඒත් , ඔහු බොහෝ පොත් කියවන්නත් කාලය යොදා ගත්තා.

චෙරි ගසේ, මල්වල මල් පැණි අනුභව කිරීමට මී මැස්සන් පැමිණි අතර, කුඩා කුරුල්ලන් මල්වලට පහර දී ඒවා කඩා දැම්මා. ඒත් වසන්ත කාලය පුරාම චෙරි ගසේ මල් පිපුණු අතර, කුරුල්ලන්ටත් වඩා එහි සෑම විටම මල් පිපී තිබෙනු දැකගත හැකි වුණා.

ඒ ගිම්හානයේදී ගසේ කුඩා චෙරි ගෙඩි සෑදී තිබුණා. රාකේෂ් එක චෙරි ගෙඩියක රස බලලා කෙළ ගැසුවා.

“ඇඹුල් වැඩියි” ඔහු කිව්වා.

“චෙරි ගස තව අලුත්. එයා ලබන අවුරුද්දේ තව හොඳ රසවත් ගෙඩි දේවි අපට” සීයා පැවසුවා.

ඒත් කුරුල්ලන් ඒවාට කැමැති වුණා. විශේෂයෙන් තද රතු පාට කුඩා කුරුල්ලන් චෙරි ගසේ පලදාව අනුභව කරමින් ගසේ අතු අතරින් පිටතට පියාසර කළා.

මී මැස්සන් පවා නිදිමතෙන් සිටින බව පෙනෙන උණුසුම් අව්ව සහිත සන්ධ්‍යාවක, රාකේෂ් වටපිට බලමින් සීයා සොයමින් සිටියා. රාකේෂ් නිදන කාමරයේ ජනේලයෙන් එබී බැලූ විට ඔහු දුටුවේ චෙරි ගස යට වේවැල් පුටුවක සීයා හාන්සි වී සිටින ආකාරයයි.

“මෙතන හරි සෙවණක් තියෙනවා” සීයා කීව්වා . “ඒ වගේම මම මේ චෙරි ගසේ කොළ දිහා බලන්න ආසයි.”

සීයා කිව්වා.

“ඒවා ලස්සන කොළ” රාකේෂ් කිව්වා. “ඒ වගේම ඔවුන් හැම විටම නටන්න සූදානම්, සුළඟ තිබෙනවා නම්.”

සීයා නිවෙස තුළට ආවට පස්සේ රාකේෂ් ගෙවත්තට ගිහින් චෙරි ගස යට තණකොළ මත වැතිරුණා. ඔහු කොළ අතු අතරින් මහා නිල් අහස දෙස බලා සිටියා. කන්ද අසලින් වලාකුළු ඈතට ගමන් කරන ආකාරය ඔහුට දැකගන්න ලැබුණා. සවස් වරුවේ සෙවනැලි ගෙවත්ත හරහා රිංගා යනවිටත් රාකේෂ් ගස යට වැතිර සිටියා. සීයා ආපසු පැමිණ රාකේෂ් අසලින් වාඩි වූ අතර, ඔවුන් අඳුර වැටෙන තුරු නිහඬව බලා සිටියා.

“කැලේ කොච්චර ගස් තියෙනවද” රාකේෂ් කිව්වා.

. “මේ ගහේ තියෙන විශේෂත්වය මොකක්ද? ඇයි අපි මේ ගහට මේ තරම් කැමති?” රාකේෂ් සීයාගෙන් ඇසුවා.

“ඒකට හේතුව තමයි මේක නිකම්ම නිකම් චෙරි ගසක් නෙවෙයි. මේක අපිම තමයි පැළ කළෙ” සීයා කිව්වා.

“ඒකයි මේ චෙරි ගස ඒ තරම්ම විශේෂ.”

“එක පොඩි ඇටයක් විතරයි අපි පැළ කළේ. ඒක දැන් ලොකු ගසක් වෙලා ” කියා රාකේෂ් වැඩී තිබූ චෙරි ගසේ සිනිඳු පොත්ත ස්පර්ශ කළා. ඔහු ගසේ කඳ දිගේ අත යවා කොළයක අගට ඇඟිල්ල තැබුවා.

“මට පුදුමයි” ඔහු මිමිණුවා.

“දෙවියන් වගේ මට දැනෙන්නේ මෙම චෙරි ගස ද?”

ජීවිතය ජය ගැනීමට නම් ජීවිතය ඔබට එල්ල කරන සියලු දුෂ්කරතා නොතකා ඔබ දිගටම ගමන් කළ යුතුය. ඔබේ ඔරොත්තු දීමේ හැකියාව ඔබව ශක්තිමත් කරයි.

යන පණිවිඩය මෙම කතන්දරයෙන් පුංචි ඔයාලා ලබාගත්තා නේද? මං හිතනවා එහෙම.

ඉන්දියානු ජාතික ලේඛක රස්කින් බොන්ඩ් විසින් රචනා කරන ලද

The Cherry Tree කෙටි කතාව ඇසුරෙනි

හර්ෂණී ගමගේ

දෙපානම බප/ජය/ ධර්මපාල ප්‍රාථමික විද්‍යාලයේ විදුහල්පතිනිය

ඩිලානි රුක්මල් කුමාරසිංහ

දරුවන්ගේ මනස තැනිය යුත්තේ හෙට ලෝකයට ගැළපෙන ආකාරයටයි. එසේ නොමැති වුවහොත් ඔවුන් සමාජ ගතවීමේදී ප්‍රශ්නයක් ඇති වේ. මේ නිසා ගුරුවරු මෙන්ම මව්පියන් ද ළමයින්ගේ මනස අවබෝධකරගෙන හෙට ං ලෝකයට ගැළපෙන ආකාරයට ඔවුන්ගේ මනස නිර්මාණය කළ යුතුයි. දරුවාට නිසි මඟ නොපෙනෙන අතර, මව්පියන් මෙන්ම ගුරුවරුන් ද ඒ වෙනුවෙන් කටයුතු කළ යුතුයි. මේ පිළිබඳ දෙපානම ධර්මපාල ප්‍රාථමික විද්‍යාලයේ විදුහල්පතිනිය ඩිලානි රුක්මල් කුමාරසිංහ මහත්මිය මෙලෙස කරුණු දැක්වූවා ය.

අපේ පාසල ප්‍රාථමික පාසලක්. අපේ පාසලේ අධ්‍යාපනය ලබන්නේ කුඩා ළමයින්. කුඩා දරුවන් සමඟ අප වැඩ කටයුතු කිරීමේදී ඉතා පරිස්සමින් සහ ඉවසීමෙන් වැඩ කටයුතු කළ යුතුයි. අපේ පාසලේ ළමයින් සුළු පිරිසක් ඉන්නේ. ඒත් අපේ පාසල අවුරුදු සියයකටත් වඩා පැරැණියි. අඛණ්ඩව දූ දරු පිරිසකට අධ්‍යාපනයෙන් මඟ පෙන්වමින් අපේ පාසල ඉදිරියට පැමිණියා. දරුවකු අධ්‍යාපනයෙන් පෝෂිත කෙනකු මෙන්ම මිනිස් ගුණ දම්වලින් පෝෂිත කෙනකු විය යුතුයි.

එසේ නොමැති වුවහොත් එම දරුවා වැඩිහිටියකු වීමේදී සමාජයට සිදු වන්නේ අයහපතකි. මේ නිසා අපි දරුවන්ට අධ්‍යාපනය ලබාදීමේදී ඉතා පරිස්සමෙන් මෙන්ම අවබෝධයෙන් කටයුතු කළ යුතුයි. කුඩා පැළෑටියක් ඉතා ආදරයෙන් බලාගන්නවා වගේම දරුවකුත් ඉතා ආදරයෙන් බලාගන්න ඕනේ. සෑම මොහොතකම දරුවන් ගැන අවධානයෙන් ඉන්න අවශ්‍යයි. කුඩා දරුවන් සෑම විටම වැඩිහිටියන්ගෙන් ඉල්ලන්නේ ආදරයයි. ගුරුවරුන්ගෙන් විශේෂයෙන්. විවිධ සමාජ මට්ටම්වල දරුවන් පාසලට පැමිණෙනවා. ඒ නිසා අපි පරිස්සමෙන් කටයුතු කරන්න අවශ්‍යයි.”

” අධ්‍යාපනයෙන් පරිපූර්ණ දරුවකු නිර්මාණය කරන්න අවශ්‍යයි. වර්තමාන අධ්‍යාපනය තාක්ෂණය සමඟයි ගමන් කරන්නේ. ඒ කියන්නේ අද තියෙන්නේ සුහුරු පන්ති කාමර. එහිදී ගුරුවරයා දරුවාට උගන්වන්න දැනුම්වත් භාවයකින් යුතු විය යුතුයි. ඒ වගේම ගුරුවරයාගේ ආකල්පත් බලපානවා. මේ නිසා වර්තමානයට ගැළපෙන අයුරින් ගුරුවරයාත් හැඩගැසිය යුතුයි. වර්තමාන අධ්‍යාපනයේදී අප කළ යුතු වන්නේ හෙටට ගැළපෙන මොඩියුලයක් තැනීමයි. මේ නිසා පරිසරය වැනි විෂයයන් මේ වන විටත් ප්‍රායෝගික වෙලා. දරුවන් ප්‍රායෝගිකව පරිසරය අත්විඳීමෙන් තමයි පරිසරය ඉගෙනගත යුතු වන්නේ. මව්පියන් වුවත්, මේ තත්ත්වය තේරුම් අරගෙන නැහැ. උදාහරණ ලෙස අප පරිසරයේ තියෙන පේර ගහක් ගැන හිතන්න. ඒ ගස ළඟට ගිහිල්ලා පේර ගහක් කියන්නේ කුමක්ද? එහි කොළ මොනවගේ ද? ගසේ ප්‍රමාණය මොනවගේ ද කියන එක අප ඉගෙන ගත යුතුයි. මේ සියල්ල අත්දැකීමෙන්ම ලබා ගත යුතුයි. මම ක්‍රියාකාරකම්වලින් අපේ පාසලේ දරුවන්ට අත්දැකීම් ලබා දුන්නා. උදාහරණයක් ලෙස ගිය අවුරුද්දේ පොසොන් පෝයට දරුවන් සහභාගි කරගෙන කොස් දන්සැලක් දුන්නා. ඒකට දරුවන් වගේම අම්මලා, තාත්තලාත් සහභාගි වුණා. දරුවන්ට ගෙදර වැඩක් නිසි ලෙස කරන ආකාරය අපි එහිදී ඉගැන්නුවා. තමන්ගේ වැඩ කරන්න හැකියාව ඇති පෞරුෂත්වයක් ඇති දරුවකු හැඩ ගස්වන්න අවශ්‍යයි. අද අවශ්‍ය වන්නේ එවැනි සමාජයක්. කාර්යය බහුල බව නිසා ළමයින්ට කළහැකි වැඩ තමන් වෙනුවෙන් කරගන්න පුරුදු පුහුණු කරන්න අවශ්‍යයි. දිනන ලෝකය සමඟ ඉදිරියට යෑමට නම් එවැනි වැඩ පිළිවෙළක් අප සැකසිය යුතුයි. කුඩා මනසක් අවදි කරන එකත්, ඔවුන්ගේ ආදරය දිනාගන්න එකත් ලේසි පහසු නැහැ.”

අනාගතයේ නැණවත් මෙන්ම ගුණවත් ළමා පරපුරක් බිහිකිරීමට ඇය ගන්නා උත්සාහය සාර්ථක වේවා යැයි අපි මිහිර වෙතින් සුබ පතමු.

රූපාන්ති බුලත්සිංහල

ආදරණීය දුවේ පුතේ, ඔන්න අදත් උරුමයක වගතුග පිටුව තුළින් ශ්‍රී ලංකාවේ ඓතිහාසික වශයෙන් වැදගත් ස්ථානයක තොරතුරු කියලා දෙන්නයි මේ සූදානම.

රත්නපුර දිස්ත්‍රික්කයේ කොලොන්න ප්‍රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාසයට අයත් ඇඹිලිපිටිය සූරියකන්ද මහා මාර්ගයේ දහ හතරවැනි සැතපුම් කණුව ආසන්නයේ පිහිටි අක්කර විස්සක පමණ භූමි භාගයකට හිමිකම් කියනු ලබන මඩුවන්වෙල වලව්ව ශ්‍රී ලංකාවේ ඓතිහාසික වශයෙන් වැදගත් වලව් අතරින් ප්‍රධාන ස්ථානයක් ගනී.

මෙම වලව්ව පවුරු තුනක් ඇතුළතින් ඉදිකර ඇති අතර, සම්පූර්ණ කළු ගලින් නිර්මිත ගල් පවුරකින් වට කර ඇත. ප්‍රවේශ වන ස්ථානයේ ලියවැලින් හැඩ කරන ලද මකර තොරණක හැඩය ගත් ගල් ආරුක්කුවකි. එය “ගල් උළුවස්ස” නමින් හඳුන්වා ඇත. එම තොරණ දෙපස කැටයම් කළ නෙළුම් පොහොට්ටු දෙකක් හා පුන්කලස් තුනක් තිබී ඇති බව කියැවේ. එහි ඇතුළු පවුරෙහි “පහන් පවුර” නමින් හඳුන්වන ලද පහන් කුටි රාශියකි.

ශ්‍රී ලංකාවේ ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පයේ විශිෂ්ට නිමැවුමක් වශයෙන් සැලකිය හැකි මඩුවන්⁣වෙල වලව්ව අලංකාරය අතින් ද ඉදිරියෙන් සිටියි. එය අඩි තුනක් පමණ උස කළුගල් වේදිකාවක් මත ඉදිකර තිබේ. වලව්වට ඇතුළු වීමට දොරටු තුනකි. ඒවායේ පියගැට පෙළ පාමුල සඳකඩ පහන් තුනක් දක්නට හැකි අතර, ප්‍රධාන දොරටුවෙන් ඇතුළු වන්නේ මහා බංගලාව නමින් හැඳීන්වෙන ප්‍රධාන ආලින්දයට ය. එහි දක්නට ලැබෙන ප්‍රධානම දෙය නම් සියඹලා හා කනමැදිරිය ගස්වල අරටුවෙන් කළ සියුම් ලියවැල් හා කුඩා තොරණක් සහිත රාමුවකින් යුත් මඩුවන්වල දිසාවේගේ ඡායාරූපය යි. එම ඡායාරූපයට පසෙකින් ඔහුගේ දෙවැනි බිරිය වූ කලවානේ කුමරියගේ ඡායාරූපය ද ඇත. එම ඡායාරූප ද්විත්වයට අමතරව කළු ගලින් කරන ලද පැන්තාලියක්, පුටුවක්, කැසිකිළි ගලක්, ගව හිසක් හා නාන කාමරයක නටබුන් ද දක්නට ලැබෙයි.

මහා බංගලාව අසලින් පුංචි බංගලාව නමින් හැඳීන්වෙන කොටසක් ඉදිකර ඇත. එහි ඇති උළුවහු කඳක් අඩි තුනක් පළල අඟල් දෙක හමාරක ඝනකම් ඇති ලීයෙන් සාදා ඇති අතර, බොරදම් සහිත ය. එම කොටස රැස්වීම් ශාලාව වශයෙන් භාවිත කරන්නට ඇතැයි විශ්වාස කෙරේ. එහි මැද මිදුල හා අමුත්තන් සඳහා පලිඟු කැඩපතක් සවි කර තිබූ ස්ථානයක් ද දක්නට හැකි අතර, මැද මිදුලේ ඉස්තෝප්පු බිම පිඟන් කටු අල්ලා අලංකාර කර ඇත. එහි ඇති කැටයම් මහනුවර යුගයට නෑකම් කියන අතර, වලව්වේ මෙම ප්‍රධාන ස්ථානවලට අමතරව අමුත්තන් පිළිගැනීමේ ශාලාව විශේෂිත ය. නිල් වීදුරු කවුළු, පිඟන් කටු ඇල්ලූ බිම, රන් පවුම් හා මැණික් එබ්බවූ ලාංඡන, මකර රූප, අලි රූප, නෙළුම් මල් අදටත් මෙම වලව්ව අලංකාර කරනු ලැබේ.

වලව්වේ වහල සඳහා යොදාගෙන ඇත්තේ මහනුවර යුගයේ පෙති උළු ය. මුළුතැන් ගේ කොටසක් හා නඩු ශාලාව පමණක් සිංහල ගැමි උළුවලින් සාදා ඇති අතර, වලව් ඉඩමේ
මැටිවලින් එම උළු සාදන ලදැයි විශ්වාස කෙරේ. මෙම වලව්ව ඉදිකරන ලද මුල් කාලයේ මෙහි කාමර 121ක් හා මැද මිදුල් 21ක් තිබී ඇති නමුත් අද වන විට දක්නට හැක්කේ කාමර 43ක් හා මැද මිදුල් හතක් පමණි. ප්‍රධාන මිදුලේ වතුර මල් සහිත ජල තටාකයකි. එසේම මැද මිදුල්වලට හා වලව් වත්තට එකතු වන ජලය මඩුවන්වෙල වැවට වැටෙන සේ මනා ජල වහන පද්ධතියක් ඔවුන් විසින් වලව්ව තුළ ඉදිකර තිබූ බවට සාක්ෂි හමු වේ. සුදු නිලධාරීන් සමඟ සාකච්ඡා කිරීමට භාවිත කරන ලදැයි විශ්වාස කරන බුරුත කාමරය ද මෙම වලව්ව තුළ පිහිටි විශේෂ ස්ථානයකි. එය මුළුමනින්ම බුරුත ලීයෙන් නිමවා ඇත. බුරුත කාමරයේ සොල්දර තට්ටුවට යට කාමරය කපරාරු කර හුනු පිරියම් කොට ශීත කාමරයක් වශයෙන් සකස් කර තිබීම ද තවත් විශේෂත්වයකි.

එම ස්ථානවලට අමතරව නැටුම් පැවැත්වීම උදෙසා ඉදිකරන ලද දික්ගෙයි නැටුම් කාමරය ද, ක්‍රීඩා කටයුතු සඳහා භාවිත කරන ලද බිලියඩ් කාමරය ද, ආයුධ ගබඩාව ද, රට බීම ගබඩාව ද, කලවානේ කුමාරිහාමිගේ සයනාගාරය ද, දිසාවේගේ සයනාගාරය ද විශේෂ ආකාරයට සකස් කරන ලද අංගයෝ ය. ඉන් දිසාවේගේ සයනාගාරය ඉතා අලංකාරව නිර්මාණය කර ඇති අතර, බිම මැද රන් පවුම් හා මැණික් ඔබ්බවා අලංකාර කර තිබීම පුදුම සහගත ය. වලව්වේ රදල පිරිස ආහාර ගත් කෑම කාමරය හා මුළුතැන් ගෙය වලව්ව මැද කොටසේ පිහිටා ඇති අතර, පිටුපස කොටසේ කුමාරිහාමිලා භාවිත කරන ලද නාන කාමර ඉදිකර තිබේ. ඒවාට අමතරව ඉදිකර ඇති ගබඩා කාමර, ධාන්‍ය කාමර ආදිය අදටත් මෙම වලව්ව තුළ දකින්නට හැකි ය. දිසාවේගේ සයනාගාරය දෙපස අලුත් බුදු මැඳුර හා පැරැණි බුදු මැඳුර නමින් හැඳීන්වෙන කාමර දෙකකි. එහි බිම පිඟන් කටු මෝස්තර අල්ලා අලංකාර කර ඇති අතර, වහල මල් කැටයම් යෙදූ සිවිලිමක් ගසා අලංකාර කර ඇත. මෙහි රජ මාලිගයක දක්නට ඇති රහස් කුණ්ඩයක් හා කුරුබිළිය ද දක්නට ලැබෙන අතර, නඩු විමසීම් සඳහා නඩු ශාලාවක් ද වෙයි. බංගලාව අසලින් නඩු ශාලාවට යෑමට කොරිඩෝවක් තිබූ අතර, එහි ප්‍රවේශ දොරටුවට ඉහළින් විශාල මීහරක් අං තට්ටුවක් එල්ලා තිබී ඇත.

ලක්නා නිරෝෂිමාලා

ඈත අතීතයේ සිටම මිනිසුන් තම මූලික අවශ්‍යතා ඉටු කර ගැනීමට නොහැකි වූ සෑම අවස්ථාවකම අලුතින් සිතන්නට පෙලඹිණි. මානව ඉතිහාසයේ ලෝකය වෙත නව නිර්මාණ දායාද වූයේ සිතුවිලි පූදින්නට ලබාගත් නිදහස නිසා ය. නිරීක්‍ෂණයෙන් උගත් මිනිසාගේ ගවේෂණාත්මක සොයා බැලීම් හේතුවෙන් තාක්ෂණික වශයෙන් දියුණු යැයි පිළිගත් කාලවකවානුවක ලෝකයම විශ්වීය වශයෙන් එකම පවුලක් ලෙස අත්වැල් බැඳගෙන ඇත. තොරතුරු සම්පාදනය හා බෙදා හදා ගැනීම මෙහිදී ප්‍රමුඛත්වයක් ගනී. මුළු ලොවක ක්‍රියාකාරකම් අවසර නැතිවම අන් නිවහනක් තුළ ලැගුම් ගනිද්දී තාක්ෂණය අපට අප අහිමි කළා දැයි යන සාධාරණ සැකය ලියන මට සේම කියවන ඔබට ද ඇතිවනු ඇත. එය විදහා දක්වන්නට පසුගිය කාලය තුළ ළමා පරපුර මෙන්ම වැඩිහිටියන් ද එක ලෙස මුහුණ දුන් විදුලි අර්බුදය හමුවේ ලැබූ අත්දැකීම් ඉවහල් කර ගනිමි.

විදුලි කප්පාදුව සිදුකෙරෙන වේලාව කල් තබා අපට දැනුම් දීම හේතුවෙන් දවසක සවසකට අප කල් තබා සූදානම් වීමු. මවගෙන් හා පියාගෙන් මට සේම අනිත් යහළු යෙහෙළියන්ට ද නිතර අසන්නට ලැබුණේ “ඉක්මන් කරන්න. රෑ වෙන්න කලින් වැඩ ඉවර කරගන්න” යන ලෙස ය. මේ හේතුවෙන් පාඩම් වැඩ කර අවසන් කිරීමට සහ හෙට දිනට අවශ්‍ය ඇඳුම් කල් තබා ම සූදානම් කර ගැනීමට මෙන්ම නිවෙසේ අනෙක් අයගේ කටයුතු සඳහා ද කඩිසරව සහයෝගය ලබා දීමට කටයුතු කළ අතරම, වෙනකක් තබා වෙනදාට ගන්නා රාත්‍රී ආහාර වේල ද වේලාසනින් යුතුව සෑම දෙනාම එක්ව එකට භුක්ති වි¼දීමට පෙලඹුණු අයුරු අද මෙන් මතකයට නැඟෙයි.

මේ කතාවේ අලුත්ම පරිච්ඡේදය ආරම්භ වන්නේ රාත්‍රිය ආසන්න වන විට එන රැහැයියන්ගේ හඬ අපට රිසිසේ විඳීන්නට ඉඩ හසර වෙන් කරමින් විදුලි කප්පාදුව ආරම්භ වන මොහොතේ ය.

එතැන් පටන් එළඹෙන්නේ අපට අපව සොයාගන්නට කාලය විසින් පරිපූර්ණව පවරාදුන් වින්දනීය හෝරාවන් දෙකකි.

පාසලේ සිදුවූ සිදුවීම් මුල, මැද, අග අත නොහැර පවුලේ අය සමඟ පවසන්නට හැකිවිණි. නංගිගේ මල්ලිගේ ගීතයකට තාල තියන්නට ඉඩ වෙන්විණි. මුළු දවසේම අප වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන අම්මාගේ විඩාබර මුහුණට සිහින් හසරැල්ලක් එන අපූරුව දකින්නට ඉඩ ලැබුණේ යාන්තමට දිළුණු ඉටිපන්දම් එළිය නිසා ය. මේ සෑම දේ අතර අත්තම්මාගේ හඬින් රස ගැන්වෙන කතන්දර තොටිල්ල අප වෙනුවෙන් එහාට මෙහාට පැද්දිණි. ඒ වායේ කියැවෙන සිද්ධීන් මින් පෙර කිසිදා නොවූ විරූ දේ විය. මේ සියලු දේ කැටි කොට ගත් කල ඒ මතක අපේ ළමා සිත නිබඳ සොරාගත් මිහිරක් බව නොකිවමනා ය.

එහෙත් අද වන විට බොහෝ පවුල් ඒකක තුළ එකම නිවසක හත් අට දෙනකු වාසය කළ ද පුදුමාකාර හුදෙකලාවක් අප වටා පවුරු බැඳගෙන ඇත. ඒ සියල්ලන්ගේ තනි නොතනි මකන්නේ ස්මාර්ට් ජංගම දුරකතනයයි. ඇඟිලි තුඩු ක්‍රියාත්මක වන සැණින් එසැණින් අපි මුළු ලොවක තොරතුරු සමඟ එක්කාසු වෙමු. සොඳුරු වචන හුවමාරුවකට ඉඩක් නැත. එක් එක් අයගේ කතාබහකට සවන් දෙන කෙනකු සොයා ගන්නට නොමැති තරම් ය.

මෙකී තාක්ෂණ දැනුම නිරර්ථක අන්දමින් යොදා ගනිමින් මං මුලාවන පාසල් ජීවිතවල වටිනාකම් කවදා කෙලෙස මිනිය හැකි වේද?

කරුණු මෙසේ වන කල පසුගිය කොවිඩ් අර්බුද සමයේ මුළු ලෝකයම එක මොහොතකට නිහඬ නිසසල කරන්නට දරුණු වයිරසයකට හැකි වූ මොහොතක සන්නිවේදන මායිම් බිඳ දමමින් ඉන් ඔබ්බට ගොස් භෞතිකව මුහුණට මුහුණ හමුවීම් සඳහා වාරණ පැනවූ සමයක මෙකී ස්මාර්ට් ජංගම දුරකතනය අපට පිහිට වූ ආකාරය පිළිබඳ සටහනක් නොතබාම බැරි ය.

මාර්ගගත ක්‍රමය යොදා ගනිමින් පාසල් අධ්‍යාපන රටාවට උපරිම සාධාරණයක් එක්කරලූයේ මෙම ආගන්තුක හිතමිතුරා ය. ලොව ඕනෑම සොයාගැනීමක මතුපිට ප්‍රතිරූපයට හසු නොවී නොපෙනෙන පැතිකඩයන් පිළිබඳ අවධානය යොමු කිරීමත් සහ අවදානමක් පවතින බව දැන සිටීමත් වැදගත් ය. අවබෝධයෙන් කටයුතු කිරීමෙන් අවදානම අවම කර ගැනීමට හැකි සෑම විටම උත්සාහ කරමු.

ඩබ්.කේ. රොහාන්සා නිසලනී

12 ශ්‍රේණිය

වේයන්ගොඩ බන්ඩාරණායක මධ්‍ය විද්‍යාලය

අපූරු දඬුවම

ඔන්න එක ගමක පුංචි යාළුවෙක් හිටියා. එයාගේ නම තමයි සුපුන්. හැබැයි සුපුන් තාම පුංචියි. ඒ වුණාට ටිකක් විතර දඟයි. සුපුන්ගේ අම්මටයි තාත්තටයි හිටියේ සුපුන් විතරක් නිසා එයාලා සුපුන්ට හරි ආදරෙ යි. ඒනිසා ම පුංචි සුපුන් මව්පියන්ට වැඩිය කීකරු වුණේ නෑ. කියන දෙයක් ඇහුවෙත් නෑ. මේ ගැන සුපුන්ගේ අම්මයි තාත්තයි හිටියේ ගොඩක් දුකෙන්. එයාලා නිතරම සුපුන්ට අවවාද කළා. ඒත් පුංචි සුපුන්ව නම් වෙනස් කරන්න බැරි වුණා.

සුපුන්ගේ ගෙදර තිබුණේ හරිම ලස්සන තැනක. ගේ වටේටම පාට පාට මල් පිපිලා. හරිම ලස්සනයි. අඹ ගස්වල ගෙඩි හැදිලා ඉදිලා කහම කහ පාට යි. සමනල්ලු රෑන් පිටින් මල් පැණි බොන්න මල් වත්තට එනවා. ඒ විතරක් නෙවෙයි කුරුල්ලෝ, ලේන්නු දවස පුරාම අඹ කන්න එනවා. බලන් ඉන්න හරි ආසයි.

හැබැයි එහෙම එන සත්තුන්ට සුපුන්ගෙන් බේරෙන්න හැකි වුණේ නෑ. සමනල්ලු අල්ලගෙන එයාලව බෝතල්වලට දාලා හිර කරනවා. කුරුල්ලන්ට ගල් ගහනවා. මේ නිසා සත්තු හැමෝම සුපුන්ට හරි බය යි. එයා එනකොට හැංගෙනවා. එයාට කවුරුත් කැමැති නෑ. ඔන්න දවසක් පුංචි සමනල් පැංචෙක් සුපුන්ගේ වත්තට ආවා. මේ පුංචි සමනල පැංචා හරිම ලස්සනයි. පාට පාට අත්තටු තියෙනවා. එයා රෝස මලක් වටේ කැරකි කැරකි මල්පැණි බොනවා. මේක දැකපු සුපුන් හොරෙන් හොරෙන් රෝස පඳුර දිහාට ආවා. ටික වේලාවක් හැංගිලා බලන් හිටපු සුපුන් එකපාරටම පැනලා පුංචි සමනල් පැංචාව අල්ලා ගත්තා.

“අනේ … මට යන්න දෙන්න. මම හරි අහිංසකයි”. සමනල් පැටියා අඬ අඬා කිව්වා.

ඒත් සුපුන් එයාව අතෑරියෙ නෑ. තවත් හයියෙන් අල්ලගෙන අත්තටු දෙකම කඩලා දැම්මා.

“අනේ අම්මේ මට ගොඩක් රිදෙනවා. ඌයි අම්මෝ….” සමනල් පැටියා කෑ ගහනවා.

ඒක දැකපු සුපුන්ට හරි සතුටු යි. එයා හයියෙන් හිනා වුණා.

“ඔයා මොකටද මගේ වත්තට මල්පැණි බොන්න ආවේ? මේ මල් අයිති මටයි”. සුපුන් තරහෙන් කිව්වා.

” අනේ මට බඩගිනි ඒ නිසා තමයි මං මල්පැණි හොයාගෙන ඔයාගේ වත්තට ආවේ. මට කරදර කරන්න එපා”. සමනලයා අඬ අඬා කිව්වා.

මේ සමනල් පැටියා අඬන සද්දෙ ඇහිලා සුරංගනාවක් ඒ දිහාට ආවා. සමනල් පැටියා අඬනවා දැකලා එයාට හරිම දුක යි.

“අනේ ඇයි සමනල් පැටියෝ ඔයා මේ අඬන්නේ” සුරංගනාවි ඇහුවා.

“අනේ සුරංගනාවි මට උදව් කරන්න. මාව මේ කරදරෙන් නිදහස් කරලා දෙන්න”. සමනල් පැටියා අඬ අඬා කිව්වා.

“සුපුන් ඇයි ඔයා මේ අහිංසක සමනල් පැටියාට කරදර කරන්නේ? ” සුරංගනාවි සුපුන්ගෙන් ඇහුවා.

“මෙයා මගේ වත්තට හොරෙන් ඇවිත් මල් පැණි බොනවා. ඉතිං මං එයාට දඬුවම් කළා”. සුපුන් කිව්වා.

“අනේ මං හොරකම් කරන්න ආවේ නෑ. බඩගිනි නිසා මල් පැණි ටිකක් බිව්වා විතරයි”. සමනලයා දුකින් කිව්වා.

“ඒකනේ ඉතිං ඇයි නපුරුකම් කරන්නේ. එයා බඩගින්නටනේ මල් පැණි බීලා තියෙන්නේ. එයාට කරදර කරන්න හොඳ නෑ”. සුරංගනාව උපදෙස් දුන්නා.

“අනේ මේ සුරංගනාවි මම කරන්නේ මට ඕන දේ. ඔයා ඒ ගැන කරදර වෙන්න එපා”. සුපුන් තරහින් අහක බලාගෙන කිව්වා.

ඒ කතාව අහලා සුරංගනාවට හරිම දුක යි.

“ඔයා මහ නරක ළමයෙක් එන්න සමනල් පැටියෝ අපි යන්න” එහෙම කියලා සුරංගනාව සමනල් පැටියව සනීප කළා.

සමනල් පැටියා වේගයෙන් ඈතට ඈතට පියාඹාගෙන ගියා. සුපුන්ට හරිම තරහයි. එයා කේන්තියෙන් බලාගෙන හිටියා. මේ සිද්ධිය දිහා ඉර මාමාත් අහසට වෙලා බලාගෙන තමයි හිටියේ. එයා හිතුවා මේ සුපුන්ට පාඩමක් උගන්වන්න ඕනෑ කියලා. එහෙම හිතලා ඉර මාමා සුපුන් වටේට කැකෙන්න පටන් ගත්තා. සුපුන්ට රස්නය දරාගන්න බෑ.

“අනේ මාව බේර ගන්න! මාව පිච්චෙනවා මට ඉන්න බෑ”

සුපුන් වේදනාවෙන් දඟලනවා.

මෙහෙම ටික වෙලාවක් ගෙවිලා ගියා. සුපුන්ව බේර ගන්න කවුරුවත් ආවේ නෑ. ඔන්න ටික වෙලාවකට පස්සේ ඉර මාමාට දුක හිතුණා. එයා සුපුන්ගෙන් ටිකක් ඈතට ගියා. ගිහින් මෙහෙම කිව්වා

“ ඔයා සමනල් පැටියාට කරදර කරද්දි එයා වේදනාවෙන් කෑගහනකොට හිනා වුණා නේද? දැන් බලන්නකෝ ඔයාට රිදෙනකොට ඔයා අඬනවා. ඉතිං අනිත් අයටත් එහෙම තම යි. ඒ නිසා අපි කාටවත් කරදර කරන්න හොඳ නෑ.”

මේ කතාව අහලා සුපුන්ට හරිම ලැජ්ජයි. එයාට එයාගේ වරද තේරුම් ගියා.

“අනේ ඉර මාමේ මට සමාවෙන්න. මම කරපු වරද මට තේරුණා. ආයේ මං කවදාවත් කාටවත් කරදර කරන්නේ නෑ” සුපුන් පොරොන්දු වුණා.

එදා ඉඳලා හැමදාමත් සුපුන් කාටවත් කරදර කළේ නෑ. එයා හොඳ ළමයෙක් වුණා. සමනල්ලු කුරුල්ලෝ හැමදාම එයාගේ වත්තට ඇවිත් එයා එක්ක සෙල්ලම් කරන්න පුරුදු වුණා.

පුංචි අපිත් කවදාවත් අනෙක් අයට කරදරයක් හිරිහැරයක් කරන්න හොඳ නෑ. එහෙම වුණොත් කවුරුත් අපිට ආදරේ නැතිව යනවා. ඒ නිසා අපිත් හැමෝටම උදව් කරමු. හොඳ දරුවෝ වෙමු.

ටී.ඩබ්ලිව් මෙතුලි උමල්ජා

5 වසර

මො/ මල්වත්තාවල ප්‍රාථමික විදුහල

චිත්‍ර චතුරිකා රණසිංහ නැන්දා

ලෝක ජනතාවගේ අවධානය දැඩි ලෙස සෝවියට් රුසියාවට යොමුකර ගනිමින් 1957 ඔක්තෝබර් 04 වැනි දින ස්පුට්නික් 1 සාර්ථක ලෙස අභ්‍යවකාශ ගතකර ගැනීමට ඔවුහු සමත් වූහ. එම චන්ද්‍රිකාව මඟින් විසුරුවා හරින ලද “බීප් බීප් “හඬ ගුවන්විදුලියෙන් ශ්‍රවණය කිරීමෙන් පසු එයට දැඩි විස්මිත නැඹුරුවකින් ඇදී ගියේ ය. පසුව පාසල් සිසුවකුගේ චරිතයට මෙය බෙහෙවින් බලපෑවේ ය. වසර 10 ක් වූ මෙම සිසුවා පාසලේ ඉගෙනීමේ කටයුතුවලට පරිබාහිරව අභ්‍යවකාශ තරණය පිළිබඳ තොරතුරු ඉගෙනීමට තදබල ඇල්මක් ඇති කරගන්නා ලදි. ස්වයං ඉගෙනීමෙහි යෙදුණු මෙම ශිෂ්‍යයා පාසල් යන අවධියේ සිටම, ඉන්පසු විද්‍යාව විෂය සම්බන්ධ පුවත්පත් සහ සඟරාවල පළවූ ලිපි කියවීමට බෙහෙවින් රුචිකත්වයක් දැක්විය. එපමණක් නොව ඒ හා සමාන වූ ලිපි ලියමින් නැවත නැවතත් ඒවා කියවමින් ඒවා සංස්කරණය කරගනිමින්, ලිපි ලිවීම පිළිබඳ ප්‍රගුණ තත්ත්වයක් ලබා ගැනීමට ඔහු සමත් විය. එපමණකින් නොනැවතුණු එම ශිෂ්‍යයා ඉංග්‍රීසි පුවත්පත්වල පළවූ ලිපි සිංහලට පරිවර්තනය කරගැනීමට ද දැඩි උනන්දුවක් දැක්වූයේ ය.

අනතුරුව ශ්‍රී ලංකා අමෙරිකානු තානාපති කාර්යාලය මඟින් ප්‍රකාශයට පත් කරනු ලැබූ අමෙරිකානු ප්‍රවෘත්ති යන පුවත්පතට ඔහු කෙටි ලිපියක් ලියුවේ ය. ප්‍රථම වරට ඔහු ලියන ලද එම ලිපිය පුවත්පතක පළවීම නිසා ඔහු අපමණ සතුටක් විඳීමට සමත් විය. මෙයින් ප්‍රබෝධයට පත්වූ මෙම ශිෂ්‍යයා පසු කලෙක ලෝක ප්‍රකට විද්‍යා ලේඛයකු සහ ගත්කරුවකු වූ සර් ආතර් සී. ක්ලාක් මහතා 1967 දී හමුවී තාරකා විද්‍යා විෂය පිළිබඳ දැඩි ලෙස ඇළුම් කරන බව ප්‍රකාශ කළේ ය. එම විෂය ඉගෙනීමට සහාය අපේක්ෂා කරන බව ද ප්‍රකාශ කිරීම නිසා ඒ ගැන පැහැදුණු ඒ මහතා මෙම තරුණ ශිෂ්‍යයාට ගුරු හරුකම් ලබා දෙමින් අදාළ විෂය පිළිබඳ දැනුම වර්ධනය කරගැනීමට උදව් කරනු ලැබීය.

එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් මෙම තරුණ ශිෂ්‍යයා මෙයට වසර 55කට පෙර එනම් 1969 ජූලි මස දී ඇපලෝ 11 සඳ මත පා තැබීමට අමෙරිකානුවන් සමත්වීම සම්බන්ධයෙන් හඳට ගිය අපූරු ගමන පිළිබඳ වටිනා විද්‍යා කෘතියක් රචනාකර ප්‍රකාශයට පත් කළේ ය. එම පොතේ පිටපත් 3ක් සඳමත පා තැබූ නීල් ආම්ස්ට්‍රෝං සහ එඩ්වින් ඕල්ඩ්‍රින් යන එම දෙදෙනා වෙත තිළිණ කරයැවීමට, මෙම තරුණයා කටයුතු කළේ ය. එසේම විද්‍යා විෂය සම්බන්ධව ප්‍රකාශයට පත්වූ ” විදු නැණ” විද්‍යා පුවත්පතේ කර්තෘ මණ්ඩලයට සම්බන්ධ වී විද්‍යා විෂය ඉගෙනගන්නා සිසුන් වෙනුවෙන් වැදගත් මෙහෙවරක් කිරීමට අවස්ථාවක් උදාකර ගත්තේ ය. 1971 දී විද්‍යා සාහිත්‍ය වෙනුවෙන් රාජ්‍ය සම්මාන ලබා ගැනීමට ද ඔහු සමත්විය. විද්‍යා පොත් රාශියක් රචනා කිරීමටත් තාරකා විද්‍යාඥයකු ලෙස, සම්මානිත ජ්‍යෙෂ්ඨ තාරකා විද්‍යාඥයකු බවට ආදර්ශයක් දීමට ද ඔහු සමත් වූයේ ය. පාසල් දරුවන්ට පාසල් ඉගෙනීමට පරිබාහිරව ස්වයං ඉගෙනීමෙන් සිය දක්ෂතා වර්ධනය කරගැනීමට හැකියාවන් තිබෙන බව ආදර්ශයට දෙමින් වියතකු බවට පත්වූයේ ය. 2001 වර්ෂයේ දී අභ්‍යවකාශ වීර කාව්‍යය” නමින් නිෂ්පාදනයකර තිබූ චිත්‍රපටයක සංවාදයකට ආතර් සී. ක්ලාක් මහතාගෙන් ඔහුට ආරාධනාවක් ලැබුණේ ය.

මෙම තරුණයා කොළඹ නාලන්දා විද්‍යාලයේ ඉගෙනුම ලැබූ රටට දැයට ආදර්ශවත් ශිෂ්‍යයකු වූ අනුර සී. පෙරේරා මහතායි. 2023 ආචාර්ය සී. ඩබ්ලිව්. ඩබ්ලිව්. කන්නන්ගර මහතාගේ අනුස්මරණ දිනයේදී විද්‍යා විෂය පිළිබඳ විද්‍යා ප්‍රඥා සම්මානය ලබා ගැනීමට ද ඔහු වාසනාවන්ත වූයේ ය.

දූ දරුවන්ට විද්‍යා විෂය තරණයට මඟ පාදමින් සිටින එතුමා 77 වැනි වසරට පා තබන මොහොතේදී මුද්දර මාලාවක් එළි දැක්වීමට යෙදුණි. මුද්දර මාලාවේ අන්තර්ගතය ලෙස සිකුරු ග්‍රහයා අලළා සිදු කළ ග්‍රන්ථයක් සිකුරු සංක්‍රාන්තිය අලළා එළිදැක් වීම, ආතර් සී. ක්ලාක් මහතාට විද්‍යා ග්‍රන්ථයක් පිළිගැන්වීම, ශ්‍රී ලංකාවේ පළමු අතත්‍ය අභ්‍යවකාශ නගරය වන විමාන එළිදැක්වීම,කොස්මොස් එම් ක්‍රියේටර් සඟරාවේ පර්යේෂණ මට්ටමේ එළිදැක්වීම යන අවස්ථාව නිරූපණයකර තිබිණි. 77 වැනි වසරට පා තබමින් උපන්දිනය සැමරූ ඒ මහතාට නීරෝගිමත් වාසනාවන්ත සුබ උපන් දිනයක් වේවා යි ප්‍රාර්ථනා කරන අතර, තව තවත් දැයේ දූ දරුවන් වෙනුවෙන් අගනා අධ්‍යාපන සේවය ඉදිරියට කරගෙන යෑමට හැකි වේවා යි ප්‍රාර්ථනා කරමු.

රුසින් තත්සර
මොරටුව විශ්වවිද්‍යාලය